Het tolt nog wat na in het koppie, wat een Run deze keer. Daar liepen we dan ’s ochtends half elf, het parcours uit te zetten. Het ving aan met spetteren, hebben wij dat weer? Niet erg best zo vlak voor aanvang, zeker de twijfelaars zullen afhaken dan. Je doet toch altijd een beetje aan doemdenken op zulke momenten en dus schiet door mijn hoofd een opkomst van slechts een mannetje of tien. Het zal toch niet? Ik heb ook werkelijk geen idee, weinig mee gekregen, slechts een paar toezeggingen. Afwachten in spanning als altijd dan maar. Het is half één inmiddels en tevreden constateer ik een mooi zonnetje, wel wat wind, maar op een enkel wolkje na strak blauw. Dat is één. Maar ook kijk ik zeer tevreden naar het deelnemersveld, ik tel er al zeker vijftig en daar zitten nog niet de toezeggingen bij waar ik op reken. Dat is twee. Prima, prima, prima. De klok kruipt naar de 13 uur en men wordt ongeduldig. Ik zal moeten aantreden om mijn gebruikelijke praatje te gaan houden ten overstaan van inmiddels tachtig man, schat ik in de gauwigheid! Iedere keer zet ik maar weer wat in en ditmaal hou ik het over ‘tegenslag’. Beetje dollen, beetje flauwekul en vervolgens mag Geertje het serieuze gedeelte voor haar rekening nemen; over de J.C. Ruigrok Stichting die onze nieuwe draagbare tandartsstoelen gaat sponsoren en ook nog over antibioticum. En daar gaan we dan in colonne op naar de start, even over het wildrooster heen. De tien kilometer lopers staan vooraan te trappelen, de vijf kilometer lopers daarachter en daar dan weer achter een grote menigte wandelaars. Allemaal jong en oud en goed gemutst. Niets staat meer een mooi parcours in de weg, alles zit en werkt mee. ‘Boing’ klinkt de gong en weg zijn ze; 13.05 uur.
Onze twee fotografen fietsen naar hun post. De één bij de eerste kruising, waar ook weer trouw de Reddingsbrigade Bloemendaal paraat staat. Zeer nuttig om deze er altijd weer bij te mogen hebben. Gelukkig nog nooit al die jaren in actie hoeven komen, maar toch. Mocht er wat gebeuren, dan zijn zij er als de kippen bij. De eerste kruising is daar waar de meute het met bakstenen bestrate pad verlaat en zich begeeft richting onverhard, schelpies en rul zand. Fotograaf twee begeeft zich naar de ander kant van het Vogelmeer, daar waar de hele bups weer het bestrate pad op zal draaien. En daar is het waar het misgaat, ofschoon wij ons nog nergens van bewust zijn op dat moment. René en ik staan geposteerd bij het wildrooster. René met bananen, sportdrank en water. En ik met de camera in de aanslag voor de plaatjes van etende en drinkende tien kilometer lopers, die rooster aantikkend hun tweede en laatste ronde aanvangen. Mooi beeldmateriaal voor onze hoofdsponsor; de lokale Appie te Heemstede.
We turen, maar zien nog geen Tygo, Rut of gebroeders Spruit. Mannen waarvan wij denken dat die zich vooraan begeven. Ik kijk op mijn klok en inmiddels is het 13.30. Ik ging uit van één kilometer in vijf minuten, maar dat moet ik dan toch gaan bijstellen naar één kilometer in zes minuten. En dan schiet in ene Thomas Spruit achter ons langs over het wildrooster. Stuk en helemaal kapot geeft hij de pijp aan Maarten, hij kan niet meer. Maar waar komt die in hemelsnaam vandaan? Dit is niet goed, terwijl we broer Ruben met een sprong van drie meter over het rooster door de lucht zien zeilen en doodgemoederd met een vaart van heb ik jou daar alweer uit het zicht verdwijnt, zijn tweede ronde in. En daar volgt Rut, driemaal op rij winnaar van de Wisselkies. De vijf kilometer lopers zie ik nog in de verste verte niet, maar die blijken gewoon alweer op de parkeerplaats te staan bij onze inschrijftafel. Ik besluit op de fiets te springen en te kijken waar het misgaat. Een vermoeden heb ik wel, maar goed laten we dat dan maar eens constateren. En ja hoor, de pijl daar waar je weer het bestrate pad op komt is doorleuk de andere kant op geplaatst. Een lolletje, een gebbetje door de één of andere onverlaat met enorme gevolgen. En vijf kilometer is nu in ene dik zes kilometer geworden. Weldra zal Ruben komen en die zal ik dan nu de goede kant opsturen. En ook Rut en Teun, Daan en Tijn. En Joep, de winnaar van vorige editie ook. Zou hij de laatste zijn? Geen idee. Ik zie ook niet nog iets aankomen daar aan de overzijde van het meer voor zover ik kan zien. Ik begroet nog wel een groot aantal wandelaars en stap weer op mijn fiets. De pijl natuurlijk de goede kant nu opgedraaid. Bah, zal wel die flauwe Limburgse fietsgroep zijn geweest. Althans dat denken we, want die waren er zo mee bezig met die pijl toen we die plaatsten. Maar het kan natuurlijk net zo goed een andere passant zijn geweest, die wel in was voor een geintje. Ik zelf kan me alleen maar voor mijn kop slaan, zo een suf lulverhaal ophangen over ‘tegenslag’, is de Goden verzoeken. Terug aangekomen bij de parkeerplaats kan ik tevreden constateren dat praktisch iedereen binnen is en Eva haar zelfgemaakte Momo’s in een mum van tijd op. De vijf kilometer lopers zijn binnen, alleen heb ik dus geen idee wie hier dan de eerste van was, want die zijn allemaal fout gelopen. Ook de tien kilometer lopers zijn volgens mij binnen. En ik zie de laatste wandelaars op geringe afstand naderen.
Op naar de prijsuitreiking. Nu blijkt toch niet een ieder binnen te zijn van de tien kilometer. Ik was in de veronderstelling dat Joep de laatste loper was, maar achter hem zaten er nog een paar, die nu dan de pijl de andere kant op zagen wijzen en dachten; “hè, dat zal wel een lolbroek zijn geweest”. En hop daar sloegen zij weer rechtsaf in plaats van linksaf. En dus liep Vita twaalfeneenhalve kilometer en werd zij beloond met de Melk-wisselkies. Dus dit keer ging deze niet uit naar de snelste vijf kilometer loper. Was ook niet fraai geweest, want dat bleek Geertje en dat is dan gewoon verdacht, oneerlijk, ongepast, onaardig en dus ook niet leuk. Bij de tien kilometer kunnen we met Ruben als winnaar constateren, dat de jeugd het stokje van ons ‘oudjes’ heeft overgenomen. Hoewel vlak nooit Rut uit, die werd wel gewoon tweede nog, ruim voor een jeugdig drietal. Zeer vermeldenswaardig was trouwens de kleine Isabelle, die een prima en snelle vijf kilometer liep met haar negen jaren pas! Die gaat volgende keer hoge ogen gooien. Een handdruk, een knuf, tevreden gezichten, nog immer zon, naar huis op de fiets of met de wagen of nog een drankje op terras Parnassia aan Zee. Moe, voldaan en bijzonder trots op jullie aller aanwezigheid, donaties en warm hart. De dag was niet zo mooi geweest zonder jullie, zo een grote opkomst en een record bedrag van nu al €1.694,16. Ongelooflijk! We zullen het weer goed besteden aan alles wat we nodig hebben voor het naderende kamp einde dit jaar. We houden jullie op de hoogte.