Vertrouwd was het weer op
ons vaste stekkie op de parking bij Parnassia. Wat is het toch altijd weer mooi
hier aan zee dichtbij huis. En wat valt er eigenlijk veel te zien zonder dat we
er bij stilstaan. Voor het eerst een editie zo kort na het zomerreces. En om in
vakantiesferen te blijven kon er ditmaal ingeschreven worden bij een heuse
‘sleurhut’. Met aan de finish uit Annemieke’s Nepalese keuken, met verse
ingrediënten van het landje ‘de Nieuwe Akker’, echte samosa’s happen en een
drankje drinken in een voortent. Hollandser kon het bijna niet!
En dan die natuur,
prachtig toch wat je allemaal niet ziet, tegenkomt en meemaakt? Over het
parcours is al genoeg gezegd, maar wist u dat gisteren in de Kennemerduinen na
jaren geleden daar tijdens één van onze runs de zeer zeldzame witstaartkievit
te hebben mogen begroeten, we deze editie weer wat unieks mochten meemaken? In
heel Nederland zijn er maar acht exemplaren van en gisteren troffen we er daar
twee van aan en dat in ons midden! Is het niet bijzonder? Twee Jitteke’s!
En dan die gekte rond de
Nepal Run zelf. Het blijft ons verbazen, die gekte blijft maar toenemen. Nu leken
de bewegwijzering bordjes ‘Nepal’ een waar collectors item te zijn geworden.
Van de ditmaal achttien uitgezet, waren er vier verdwenen! “Die sieren nu
ongetwijfeld ergens in Noord Holland een paar achtertuintjes”, dacht ik bij
mijzelf, “Mooi dat het allemaal zo leeft, daar gaat het tenslotte om”. Maar
niets bleek minder waar, nu ik zelf daags na de loop het parcours nog maar één
keer ben nagelopen. Van één en hetzelfde bospad plukte ik de vier missende
paaltjes, die mede bestuurslid en tevens 10-kilometer loper René kennelijk
‘vergeten’ was weg te halen na afloop. Één héél bospad heeft hij dus gemist! En
onze conclusie luidt dan ook, dat René een ‘foute’ 10 kilometer Run heeft
gelopen, waarop wij helaas hebben moeten besluiten om hem alsnog te
diskwalificeren en hem te verwijderen uit de einduitslag!
Maar terug naar het begin
van de Run. Bij de jeugd zakte vooraf de moed al in de schoenen, toen een ieder
daar weer Anne & Bep ontwaarde. Een kansloze missie dus op de vijf
kilometer, wat de prestatie van beide mannen overigens niet minder maakt. Vandaag
meegerekend wisten zij nu de loop al driemaal op rij winnend af te sluiten. En
dus prijkt de ‘melk wisselkies’ het komend jaar ook weer op de kamers van deze
twee banjers. Voor de jeugd dan wellicht een nadeel, voor de volwassenen waren
zij juist een groot voordeel. Zij zagen in Anne & Bep de ideale hazen en
holden de eerste vijf kilometer gaarne mee in hun kielzog om het daarna zelf te
moeten en kunnen afmaken.
Ja, de tien kilometer. In
afwezigheid van Rut Wakker, rook een ieder zijn of haar kans. Opvallend veel ‘handen
voor tanden’ ditmaal aan de start. En dat tandartsen naast boren en vullen ook
nog eens goed en snel uit de voeten kunnen, bewees tandarts Joep Rieter. Goed
in het spoor van ome Paul, niet te verwarren met die andere Paul (van ’t Hek), onze trouwe deelnemer, die
als vanouds weer Hekkensluiter was, bereikte Joep, zij aan zij de meet met ome Paul
dus. Alleen waar Anne & Bep op de vijf kilometer daadwerkelijk broederlijk
de finishlijn passeren (waar ben je anders broers voor?), daar hield Joep geen
rekening met zijn ruime zonneklep; Joep 1, ome Paul 2 en tandarts Hans
Schendstok verdienstelijk 3e. Ik zie de wisselkies al staan, een
jaar lang, op die prachtige leestafel in de praktijk van Joep (tandarts) en
Marleen (mondhygiëniste) te Bloemendaal. Met een beetje mazzel is Rut daar
patiënt en ziet hij zodoende ‘zijn’ kies toch nog minstens tweemaal komend
jaar.
Maar er werd natuurlijk
ook nog gewandeld, alleen dat is nooit om de prijzen bij ons. Nee, dat is
gewoon wandelen voor het Goede Doel, beetje babbelen onderweg en genieten van
de natuur. De wandelaars hadden nog het meest een vakantiegevoel, want bij het
passeren van de caravan na pas tweeënhalve kilometer (!), verkozen velen de
luwte en gezelligheid van de uitnodigende voortent in plaats van de tweede lus
te lopen, die hun vijf kilometer zou completeren. Het zonnige weer kan niet de
aanleiding zijn geweest om al te stoppen, het moet Jaap zijn geweest. Jaap, ook
een zeer trouw en gewaardeerd deelnemer, liep deze editie niet, vanwege een
gemankeerde voet. Dan weer steunend op zijn wandelstok door de voortent
schuifelend, dan weer gezeten op een stoel met het pootje omhoog. Een beeld wat
kennelijk vroeg om aanspraak en gezelschap. Nu, die kreeg hij voldoende en ook
al heel snel dus.
Tevreden kunnen wij terugzien
op een mooie enerverende editie met ook dit jaar weer een geweldige opbrengst.
Een opbrengst die binnenkort alweer gespendeerd gaat worden, want in november
reist ons dentalteam af naar Nepal. Enerzijds om zelf weer tandheelkundig het arme
‘bergvolk’ bij te staan en anderzijds om te kijken hoe onze ‘healthworkers’
gevorderd zijn na tal van cursussen en opleidingen. Ongetwijfeld zult u weer
een mooi verslag in woord en beeld daarvan kunnen lezen op onze website www.handenvoortanden.nl.
Maar voor hun vertrek kunt u ook al terecht op de website, want eerdaags zullen
wij het dentalteam aan u voorstellen, zodat u niet alleen enig idee heeft over ‘hoe’
en ‘wat’, maar ook over ‘wie’.
En zo kwam de zesde editie
tot een eind, als ook aan het zomerse vakantiegevoel. De snelheid en
behendigheid waarmee op uiterst professionele wijze de voortent werd afgebroken
en ingepakt door eigenaren Rob en Wieneke was werkelijk verbluffend. Ik geloof
wel dat we ze nog hartelijk bedankt hebben toen de caravan al aangehaakt aan de
Parnassia horizon verdween. Op naar de herfst.