NepalRun, zondag 23 juni 2013 Daags na de Run ben ik voornamelijk blij met de kleinschaligheid van ons evenement. Je zal toch maar verantwoordelijk gehouden worden nu half Noord Holland plat ligt wegens een ongekend hoog ziekteverzuim. Mijn hemel wat was het parcours zwaar, te zwaar misschien? Menig atleet stond een half uur na aankomst al te kermen met een opspelende hamstring, zweepslagende kuitspier of algehele verzuring van het getrainde lichaam door ons toedoen...., als blikken konden doden. Nee, dan keek ik liever naar de wandelaars met hun opgewekte gezichten. Zij hadden nu juist genoten van het veelzijdige parcours; het bos, het duin, het zandpad langs de Oosterplas, de klufjes en de grasvlakte met de Schotse Hooglander. Werkelijk allemaal even schitterend en prachtig.
Kleinschaligdus, maar wat waren we trots deze editie, ons eerste lustrum. Ergens voelden wij ons toch een beetje de organisator van wel degelijk een belangrijk en groots sportevenement, want wat was het dit jaar professioneel. Een fraai spandoek, zo herkenbaar van al het folder- en postermateriaal wat we met zorg al weken lang hadden verspreid, verwelkomde een ieder op onze nieuwe locatie; scoutinghuis Elswout. En een dito spandoek sierde trots de start- en finishlijn. Er klonk muziek vol Nepalese klanken, de geur van de Dal Bath kwam je vanuit de keuken al tegemoet en natuurlijk ontbrak het niet aan het fruit van Bonne Louise en de sportdrankjes van onze A-H van de Zandvoortselaan. Wel een puntje voor de volgende editie om deze voortaan bij het keerpunt van de vijf naar tien kilometer te plaatsen, het had menig gezicht van de tien kilometer vrolijker gestemd.
Een boel vertrouwde en bekende gezichten en dat deed ons deugd, bijna honderd man sterk. En daar gingen zij van start klokslag 15.00 uur. Toch, ondanks de zwaarte van het parcours, ging het snel, erg snel. Rut Wakker, wie anders rondde in nagenoeg dezelfde tijd als verleden jaar zijn eerste vijf kilometer. En aan de meet klokte hij slechts twee minuten langzamer dan voorheen. Een prestatie van formaat, zeker als je beide parcours tegen elkaar afzet. Twee minuten was ook zeker het verschil met de nummer twee en zo won Rut de Wisselkies voor de derde achtereenvolgende keer. Mijn trotse buum Pieter, vandaag als wandelaar, sprak na afloop zelfverzekerd dat het volgende editie anders zou gaan worden, de heer Rut Wakker kan dan een serieuze aanval verwachten. Trots was hij vanzelfsprekend op zijn beide zoons, want Anne en Bep sleepten voor de tweede maal de Melkkies binnen op hun vijf kilometer. Het leverde bij de prijsuitreiking twee verbaasde gezichtjes op, want waren er niet een paar sneller geweest? Ja, ergens wel, maar dat waren twee grote mensen. En grote mensen die een gooi willen doen naar de prijzen, dienen zich maar te richten op de tien kilometer. De Melkkies behoort de jeugd toe!
Nu de Dal Bath tegen het kookpunt aan lag en bijna klaar geserveerd te kunnen worden, grepen Geertje en Marleen snel de gelegenheid aan om boven op zolder eens te verhalen over al onze daden en verrichtingen daar in het verre, maar arme Nepal. Wat zijn we trots, als we bezien wat we allemaal al hebben bereikt in vijf jaar. Natuurlijk is daar de tandheelkundige zorg ter plekke door ons eigen dentalteam. Maar nog veel belangrijker is de kennis die we daar hebben achtergelaten. Maar liefst zeven healthworkers hebben we daar al opgeleid en zij kunnen met de tot de nok toe gevulde materiaalkisten onze taak overnemen, als wij er niet zijn. Maar ook op het preventieve gebied hebben we al zichtbaar vooruitgang geboekt. Er wordt gepoetst en goed ook, was de constatering bij ons laatste bezoek. Werd drie jaar geleden bij menig kind nog veelal getrokken, nu verleden jaar, zagen we stralend witte gebitjes bij diezelfde kinderen. En dat hebben jullie nu ook allemaal kunnen zien en horen aan de hand van de fotopresentatie en het verhaal. En wees daar vooral zelf ook trots op, want dit alles was nooit mogelijk geweest zonder jullie inspanning, donaties en giften. Hulde!
Op naar de Dal Bath nu, die ging er goed in. Smakelijk lekker gepaard met een glas bier of wijn, het hoeft natuurlijk niet allemaal Nepalees te zijn op zo een dag, toch? Lekker in de buitenlucht konden wij links en rechts nog meer informatie kwijt over onze stichting en maakten wij een praatje met een ieder. En onze andere buum Joost Smitskamp, ook gepakt door het Nepal virus, verhaalde informeel over zijn inspanningen voor de stichting We People (www.wepeople.eu), ook zo een prachtig initiatief in en voor Nepal. En onze drie kokkies keken vanuit het keukenraam tevreden toe, hoe er buiten gesmuld werd. “Het draaiboek voor een Dal Bath volgend jaar ligt al klaar” sprak chef Annemieke uit. En waarom ook niet, zo geslaagd, daar hoeven we toch niet weer vijf jaar op te wachten?