Geschokt bij het vernemen
van het droeve nieuws overheerst nu alleen nog maar verdriet. Klaas is niet
meer onder ons en dat valt zwaar. Zwaar hier in Nederland bij het thuisfront
van onze stichting en bijzonder zwaar voor het dentalteam, wat momenteel weer
aan het werk is in de bergen van Nepal; Klaas ‘zijn’ dentalteam.
Dingen gaan zoals ze gaan
en zo kwam Klaas toevallig op ons pad via zijn nichtje, die weer een goede buur
van één van ons is. Klaas een tandarts tegen zijn pensioen aan, maar nog met de
kracht en wil van een net afgestudeerde of beginnende tandarts. Vitaal, zeer
kundig en één die van aanpakken wist. Dus daar vertrok hij in 2012 naar Nepal
als één van de drie tandartsen om vrijwillig zijn diensten aan te bieden en
zijn kennis over te dragen aan de arme Nepalese bergbevolking. Maar niet alleen
zijn tandheelkundige expertise was een welkome aanvulling, ook de mens Klaas
paste perfect in het team. Klaas was een warme persoonlijkheid, verdomd aardig
gezelschap en meer dan fijn om erbij te hebben.
Met de voorbereidingen
voor het dentalcamp van 2014 weer in volle gang, kwam het nieuws over Klaas
zijn ziekte in november 2013. Nog tot de zomer van 2014 was Klaas vastberaden
om mee te gaan, maar het verstand en de wijsheid bracht hem uiteindelijk tot andere
gedachte. Klaas zou definitief niet meegaan, een grote aderlating, onvervangbaar
en dat deden we dan ook niet.
Hoe bizar is het dan nu,
dat Klaas is overleden, terwijl wij in Nepal weer druk bezig zijn met ons
vrijwilligerswerk? Is er dan meer? Had het zo moeten zijn? Mogen we zoiets dan
als ‘mooi’ betitelen tussen het grote verdriet door? Wie zal het zeggen? Mijn
droeve boodschap per sms naar Nepal werd beantwoordt met de woorden; “NEE, we
hebben het iedere dag over hem!”. Onwetend werd Klaas al gemist. Nu met de
wetenschap van Klaas overlijden is het gemis alleen nog maar groter.
Het bestuur van Stichting
Handen voor Tanden – Nepal